ความขำ ในความขม เรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจจะให้รู้จักกาแฟมากขึ้น แต่อาจทำให้รู้จักผู้คนมากขึ้น .. อีกสักนิด ผู้เขียน เหมือนแพร ฉันชอบกาแฟ ไม่เพียงเพราะรสชาติ แต่บรรยากาศในร้านกาแฟนั้น มันช่าง .... เย้ายวน ฉันมักถูกเชิญชวนด้วยกลิ่นหอมอบอวลของเมล็ดกาแฟ เมล็ดสีน้ำตาลเข้มแลดูมันวาวในโถสีขุ่นๆ ค่อยๆ เรียงตัวอย่างหลวมๆ ผ่านเฟืองบด ก่อนถูกอัดให้แน่น เพื่อผ่านความร้อนจากเครื่องชงลงสู่ถ้วยกาแฟ .. แก้วแล้วแก้วเล่า ขาฉันก็มักเร่งเร้าอยากเอาใจจมูกให้ได้เข้าไปสูดไปดม มือจึงพลันรีบผลักประตูร้านอย่างไม่รอช้า .. ในร้านกาแฟ บ่อยครั้งที่ฉันจะถูกทักทายด้วยเสียงเพลงแผ่วๆ ลอยมาคลอๆ เสมือนผู้รอต้อนรับ เสียงนั้นสอดประสานเข้ากันได้ดีกับเสียงจากเครื่องชง เครื่องบด หรือกระทั่งเครื่องสตรีมนมซึ่งมีหน้าที่ทำให้นมสดเย็นๆ กลายเป็นเนื้อโฟมฟูๆ .. แต๊กๆ .. ซื่อๆ .. อื่อๆ .. จี่ๆ ฉันรักเสียงเหล่านี้ .. แต่ ยังมีอีกเสียงหนึ่งซึ่งชวนให้หลงใหล เสียงซึ่งลอยมาไกลๆ พอให้ได้ยิน นั่นคือ “เสียงสนทนา” ของผู้คนในร้านกาแฟ พวกเขามักมาพร้อมเรื่องราวมากมาย หลายครั้งเป็นบทสนทนาอันแสนเรียบง่าย .. แต่ บางคราวมันดูราวกับเป็นละครฉากใหญ่ มีพระเอกและผู้ร้าย ผู้แพ้พ่ายและผู้ชนะ ปะปนวนเวียนเสมือนละครสะท้อนชีวิต เพียงแต่ว่าพวกเขากำลังสวมบทบาทเป็นลูกค้าและบาริสต้าเท่านั้นเอง พวกเขาไม่มีทางรู้ได้เลยว่า .. ฉันกำลังตั้งใจฟังอย่างสนอกสนใจ จนบางครั้งแอบเผลอบันทึกเรื่องราวเหล่านั้นไว้ ซึ่งแน่ใจได้เลยว่า .. ฉันจะไม่เก็บไว้อ่านเองคนเดียว สารบัญ - หวานหน่อย - ถามหน่อย - รู้ดี หรือไม่รู้จะดีกว่า - แรงกดดัน - รสไม่นิยม - อาร์ตกว่า - อยากจะลาออก - เค้าคือใคร ? - ชื่อนั้นสำคัญไฉน ? - นักอนุรักษ์ .. นิยม - วันนั้นของเดือน - อย่าบอกนะ - เดือด - นิสัย - เบื่อจัง - โดน - คุณๆ ทั้งหลาย - ลูกค้ามือโปร - แพง - หวังดี - ทราบแล้ว .. ไม่เปลี่ยน - เห็นฉันเป็นอะไร ? - จดหมายรัก