หลักฐานของวัดร้างที่เหลือรอดพ้นจากอดีตเหล่านี้ปัจจุบันแม้จะตั้งอยู่ที่เดิมแต่สภาพแวดล้อมได้เปลี่ยนไปตามยุคสมัยในหลายรูปแบบ เช่น โรงเรียน สถานที่ราชการ สลัม และถนน จากการศึกษาพบว่าวิธีการจัดการต่อวัดร้างที่ก่อให้เกิดปัญหาความไม่ยั่งยืนได้แก่ วิธีคิดว่าเป็น“โบราณสถานที่ตายแล้ว” (Dead Monument) ตลอดมายิ่งไปกว่านั้นพบว่าสังคมยังมีความเข้าใจที่คลาดเคลื่อนต่อวัดร้างอีกด้วย ด้วยเหตุนี้การสร้างความเข้าใจที่ถูกต้องต่อการรับรู้จึงเป็นการแก้ปัญหาในขั้นแรก ในขั้นต่อมาการพิจารณาถึงสภาพของวัดร้างในปัจจุบันที่แตกต่างกันออกไปจะนำไปสู่การพัฒนาสภาพพื้นที่ที่จับต้องได้ไปพร้อมๆกันทั้งกายภาพและกิจกรรม โดยยึดหลัก “ความมีชีวิตและความต่อเนื่อง” (livability and continuity) ในการพัฒนาโดยพิจารณาทั้งคูณค่าที่จับต้องได้และไม่ได้ (Tangible/Intangible value)ไปพร้อมกัน