“ไวยากรณ์ไทยเชิงสื่อสาร : การวิเคราะห์แนวภาษาศาสตร์หน้าที่นิยม เชิงแบบลักษณ์” เป็นตำราที่ริเริ่มนำแนวทางภาษาศาสตร์ปริชานมาวิเคราะห์และอธิบายไวยากรณ์ภาษาไทยในภาพรวมทั้งระบบ โดยการพิจารณาหน้าที่ในการสื่อสาร เป็นหลักเพื่อนำไปผูกสัมพันธ์กับรูปและโครงสร้างไวยากรณ์ มีลักษณะเป็นพลวัตสามารถสืบสาวได้ถึงที่มา และเป็นเชิงแบบลักษณ์ สามารถเทียบเคียงได้กับภาษาอื่น ถือเป็นบูรณาการจากหลายด้าน ได้แก่ วากยสัมพันธ์ อรรถศาสตร์ วัจนปฏิบัติศาสตร์ ประวัติการเปลี่ยนแปลง ตลอดจนสังคมวัฒนธรรมที่เกี่ยวข้องสัมพันธ์กับโครงสร้างภาษา ตำรานี้มีเนื้อหาครอบคลุมตั้งแต่กระบวนการทางระบบหน่วยคำและคำหมวดหมู่ไวยากรณ์ หลักการประกอบวลีและประโยค หน้าที่ของส่วนประกอบ หน้าที่ของประโยคที่แปรไปในปริบทการใช้ภาษาต่าง ๆ และการเชื่อมโยงประโยคในสัมพันธสาร